مدیـنـه، چه کـردی رسـول خـدا را            گـرفـتـی ز مـا خــاتــم‌الانــبــیــا را
چه بیـدادگر بود، این چرخ گـردون            که خاک یتیمی، به سر ریخت ما را

دریغا! که روح دعا، رفت در خاک            گــرفــتــنــد از مــا روان دعـــا را
به سـوگ محـمّـد، بگـریـید، یـاران            که زهـرا بـبـیـند، سرشـک شما را
بــیـاریـد گــل بـر درِ  بـیـت زهــرا            که هـم‌درد بـاشـیـد، خـیـر الـنـسا را
الــهــی الـهــی کـه اهــل مــدیــنــه            نـبـیــنـنـد، تـنـهـایــی مــرتــضـا را
الـهـی نـبـیـنـم که زهـرا به صحـرا            دهـد آب با اشک خـود نـخـل‌هـا را
مـبــادا کـه در بـیـت وحــی الـهــی            بــدون طـهــارت، گــذاریــد پــا را
ببـوسیـد، روی حـسیـن و حـسن را            تسلا دهـید این دو صاحبْ عـزا را
خـدا را چه شد، آن طبیب دو عـالـم            که آورد، بر زخـم‌ جـان‌‌هـا، دوا را
نه لـب بر گـلـوی حـسیـنـش نـهـاده            نـه بـوسـیـده لـعـل لـب مجـتـبـی را
سـلامـی نـداده است، بر اهـل‌بـیـتش            زیـارت نکـرده است، بیـت‌الـولا را
زنـان مدیـنه، چو جـان در بر خود            بـگـیـریـد، دخـت رســول خـــدا را
مــبـــادا مـبــادا، گــذاریــد تــنــهــا            در این روزها، عصمت کـبـریا را
زنـان مــدیــنـه، بـه جـان پــیـمـبـرi            بـگـویــیـد اســرار ایـن مــاجـرا را
چرا شعله از بیت زهـرا بلـند است            بـبــیـنـیـد، آتـش زدنــد آن ســرا را
دریغـا! دریغـا! که در پـشت آن در            شکستـند، ار کـان ارض و سـما را
بـــیــایـــیــد، در آســـتـــان ولایــت            که کـشـتـند، ریحانـة المصطـفی را
خـطـاکـار، آن بود، ای اهـل عـالـم            کـز اوّل رهـا کـرد، تـیـر خـطـا را
خـدا را درِ بـیـتِ تـوحـیـد و آتـش؟            یـهـودنـد این جـانـیـان، یا نـصـارا؟
یهـود و نـصارا به پـیـغـمـبـر خـود            روا داشت کی این چنین ناروا را؟
کسی کو زند، لطمه بر روی زهرا            به قـرآن کـه کـفـرش بـود آشـکـارا
نه سـهـمی، ز قـرآن و اسـلام دارد            نه دیده است، یک لحظه رنگ حیا را
ندیده است، پیغـمبری، جـز محـمّدi            ز امّت، چنین ظلم و جور و جفا را
شـراری، ز بـیـت‌الــولا رفـت بـالا            که بگـرفت در کـام خود کـربلا را
عــدو، آتـشـی زد بـه بـیـت ولایـت            که بگرفت، تا حشر، دودش فضا را
زمـام سـخـن را نـگـهـدار «میـثم»            کـه آتــش زدی، قـلـب اهــل ولا را